سه‌شنبه, ۰۹ آذر ۱۳۹۵ ساعت ۱۵:۰۳
موی من تا کمر رسیده، ولی جانِ کوتاهِ من به مو بند است

سروده ای از عارفه ستاری رستمی

موی من تا کمر رسیده، ولی

جانِ کوتاهِ من به مو بند است

در دلم غم به روی غم...امّا

بر لبانم همیشه لبخند است

تا تو رفتی بهار هم پر زد

شادیِ روزگار هم پر زد

ایستگاهِ قطار هم پر زد

بازگشتِ تو با خداوند است!

تو که راز مُنوّرم بودی

در تنم، روحِ دیگرم بودی!

آه کاش آن گلوله می­فهمید

بینِ جانِ من و تو پیوند است

ناگهان قرمز و سپید شدی

مثلِ «سیبی که می­رسید» شدی

پیشِ چشمانِ من شهید شدی

چشم­هایی که از تو شرمنده­ست...

به هوای نگاهِ مادر بود

خم به ابرو اگر نیاوردم

اشک­ها گرچه قیمتی! اما

قیمتِ خنده­ های من چند است؟

منبع: چشمه آیینه، گزیده شعر کنگره ایثار / به کوشش داریوش ذوالفقاری، معاونت فرهنگی و امور اجتماعی بنیاد شهید و امور ایثارگران، انتشارات مهر تابان 1395.


برچسب ها
نام:
ایمیل:
* نظر:
استان ها
عکس
تازه های نشر
اخبار برگزیده