در محاصره

اولین حضورتان در کدام گردان بود؟

از سال 63 بعد از یک دوره آموزش ابتدایی به کردستان رفتم و اولین حضورم پاوه بود. به مرور آموزش های تخصصی را فراگرفتم و وارد گردان حمزه سیدالشهدا به فرمانده ی مهدی خوش سیرت شدم. تا اواخر جنگ که شدم فرمانده گروهان شهید نقوی راد. چند سالی در گردان حمزه سیدالشهدا با فرماندهی شهید مهدی خوش سیرت بودیم. به خاطر عشق و علاقه و جذابیتی که فرمانده داشت 14 و 15 ماه به عنوان داوطلب بسیجی در همان گردان ماندگار شدیم. بعد از آن معاون دسته و بعدها جانشین دسته و فرمانده دسته شدیم. وقتی فرمانده دسته شدیم آقای مهدی خوش سیرت در نصر 4 در 06 / 04 / 66 در ماووت عراق به شهادت رسید.

چه تصوری از شهید املاکی داشتید؟

قبلا آقای حسین املاکی را در پادگان سنندج دیده بودم. بیشتر در اردوگاه شهید مفتح شوشتر. آقای حسین املاکی فردی چهارشانه و خوش استیل بود. به خاطر همین از ایشان خیلی خوشم می آمد.

وقتی به لشکر می آمد و صحبت می کرد همه می گفتند فرمانده بسیار قدرتمندی است. حضور او در عملیات ها لرزه بر اندام دشمن می انداخت.

سردار املاکی در اطلاعات عملیات فعالیت داشتند. در واقع فرمانده اطلاعات عملیات بودند. فرمانده اطلاعات عملیات در آن زمان با فرمانده لشکر برابری می کرد و پست بالایی بود. این نشان از توانمندی بالای ایشان بود. چندین بار او را دعوت کردند برای تیپ قدس گیلان ولی قبول نکرد . بیشترین دیداری که من با آقای املاکی داشتم در نصر 4 بود.

در نصر 4 و عملیات ماووت شهید خوش سیرت فرماندهی را بر عهده داشتند و آقای املاکی جانشین لشکر بودند. عملیات ماووت از 2 تیپ تشکیل شده بود. یک تیپ را شهید خوش سیرت هدایت می کردند و جلوی خط بودند. فرماندهی پشت خط را که در واقع پشتیبان ما بودند، آقای املاکی بر عهده داشتند. ما گروهان حضرت ابوالفضل بودیم و به فرماندهی شهید وحید رزاقی و فرمانده گردان هم سردار محمد عبدا... پور و فرمانده تیپ هم که شهید خوش سیرت بود.

از محاصره و حضور به موقع سردار املاکی بگویید.

در عملیات نصر 4 بعد از این که شهید خوش سیرت به شهادت رسید، از کل گردان که 75 نفر بودند فقط 13 یا 14 نفر باقی ماندند. من هم مجروح شدم. ارتباط با پشت خط قطع شده بود. هم از نظر آذوقه و هم از نظر افراد در مضیقه بودیم. ارتباط بی سیم قطع شده بود. اسلحه، گلوله و آذوقه هم به پایان رسیده بود.

در محاصره دشمن بودیم. هوا بسیار گرم بود و تشنگی خیلی این 13 نفر را اذیت می کرد. در این بین دیدم یک نفر داد می زند آب یخ، آب یخ. پیش خودم گفتم آب یخ. آب جوشم بیاورند برای ما غنیمت است. دیدیم یک نفر یک دبه گذاشته رو دوشش و به همه آب می د هد. خیلی یخ نبود ولی آب خنکی بود. بچه ها کمی سر حال شدند.

کسی که دبه بر دوش داشت، کسی نبود جز کمیل مطیع دوست فرمانده گردان. از آقای کمیل مطیع دوست پرسیدم این آب کجا بود؟ گفت: من ناراحت بودم و با خودم می گفتم که حتماً ما 13 نفر اسیر می شویم. هیچ کس از ما خبر نداشت. دشمن ما را محاصره کرده بود. با ناراحتی با خودم زمزمه می کردم مهدی خوش سیرت کجایی؟ خوابم برد. در عالم خواب دیدم آقا مهدی صدا کردند کمیل، کمیل. بیدار شدم و دوباره چون خسته بودم خوابیدم. دوباره صدای آقامهدی را شنیدم که می گفت بیا پشت سنگر. وقتی بیدار شدم رفتم پشت سنگر دیدم یک دبه پر از آب در سنگر عراقی هاست. اول امتحان کردم و خودم خوردم ببینم واقعاً آب است یا نه. دیدم بله واقعاً آب است. خیلی خوشحال شدم و آب را بین بچه ها پخش کردم.

ما همچنان در محاصره بودیم و عراقی ها در حال پیش روی. تا این جا را داشته باشید تا ورود شهید املاکی به این قضیه. سردار حسین املاکی بعداً برایمان تعریف کردند ساعت 4 و 5 بعدازظهر بود. سیاهی لشکر عراقی را دیدم که با توپ و تانک قله ژاژیله را محاصره کردند.

متعجب بودم چرا آن 14 نفر عراقی همان جا مانده اند؟ من آن ها را با دوربین می دیدم. با خود گفتم اگر عراقی نیستند، چرا عراقی ها نمی آیند این 14 نفر را ببرند. کم کم هوا تاریک شده بود و عراقی ها در تاریکی بسیار ضعیف بودند و شب نمی توانستند بجنگند. ساعت 6 غروب شده بود، یک باره شنیدم این 14 نفر ا... اکبر می گویند. عراقی ها از آن ساعت به بعد خیلی آهسته می رفتند جلو و هیچ وقت حمله نمی کردند. به نظرم آقای املاکی متوجه شدند ما همان گردان حضرت ابوالفضل هستیم و فقط 14 نفر از ما باقی مانده بود. ایشان سریع بی سیم زدند نیرو بیاید. گروهان حضرت علی اصغر خیلی سریع وارد منطقه شدند. تقریباً ساعت 7 بعدازظهر شده بود. صدای ا... اکبر بچه ها تمام آسمان را پر کرده بود و تقریباً محاصره را شکاندند.

بچه های گروهان علی اصغر تانک ها را یکی پس از دیگری از بین بردند. ما هم روحیه گرفته بودیم و پشت خاک ریز رفتیم و شروع کردیم به شلیک کردن و عراقی ها فرار کردند. فرمانده گروهان علی اصغر، آقای محمد گل باغی بود. با کمک این گروهان و تدابیری که آقای املاکی کردند ما نجات پیدا کردیم و جالب این که اسیر عراقی هم زیاد گرفتیم. یکی از اسیران عراقی باور نمی کرد فقط 14 نفر توانستند در برابرشان ایستادگی کنند. او می گفت من اصلا باور نمی کنم که فقط 13 ، 14 نفر در محاصره ما بوده باشند. اسیر عراقی می گفت به خدا قسم هر وقت آمدیم حمله کنیم می دیدیم صدها نیروی شما روی خاک ریز هستند و دارند به ما شلیک می کنند و ما از ترس جلو نیامدیم.

جزییات بیشتری از عملیات والفجر 10 را برایمان توضیح دهید.

عملیات والفجر 10 در بانی بنوک عراق بود. جانشین لشکر شهید حسین املاکی و فرمانده لشکر سردار عبدالهی بودند. هدایت عملیات والفجر 10 را شهید املاکی بر عهده داشتند.

گردان حمزه سیدالشهدا در وسط، سمت راست گردان کمیل و سمت چپ گردان یارسول بود. بعد از به شهادت رسیدن شهید خوش سیرت من دیگر در گردان حمزه سیدالشهدا نماندم و به عنوان فرمانده گردان وارد گردان یا رسول شدم. دو میدان مین توسط اطلاعات عملیات و تخریت چی ها باز و پاکسازی شد. یادم می آید در همان عملیات از کمین دشمن گذشتیم.

وقتی از کمین دشمن گذشتیم و نزدیک خاک ریز دشمن شدیم عراقی ها را دیدیم. نگهبان عراقی را دیدیم که قدم می زد. تا این اندازه به آنها نزدیک بودیم. همان جا ماندیم و حمله نکردیم. با خود گفتم چرا ما هیچ کاری نمی کنیم. حالا که به عراقی ها آن قدر نزدیک شده ایم، چرا حمله نمی کنیم؟ بعد متوجه شدم اطلاعات عملیات متوجه شده عراقی ها ساعت 2 نیمه شب پست عوض می کنند. وقتی پست عوض شود، نگهبانان خواب آلود هستند و به فکر حمله دشمن نیستند. آن موقع بهترین زمان برای حمله و غافلگیری دشمن است.

وقتی پاس بخش های عراقی نیروهای جدید آوردند و نیروها عوض شدند، بچه ها با گفتن ا... اکبر و یا حسین حمله کردند. ولی متاسفانه زمین گیر شدیم. علتش هم این بود که دشمن در سنگرهای خودش هم مین کار گذاشته بود. اسیرهای عراقی می گفتند ما یقین داشتیم شما تا 12 شب حتماً حمله می کنید.

بچه های ما کاملاً غافلگیر شده بودند. جلو مین بود و پشت سر هم کمین. دشمن از خواب بیدار شده بود و شروع به تیراندازی می کرد. یا امام زمان گفتم. پاهایم را روی سیم خاردار گذاشتم و جلو رفتم. در این زمان آقای بابانژاد کمین دشمن را منهدم کرد و خدا را شکر دیگر از پشت به ما حمله نمی شد.

بالاخره رفتیم تپه را محاصره کردیم. اعلام کردند داخل سنگر به هیچ عنوان نشوید یا ممکن است عراقی باشد و یا مین جاسازی کرده باشند. داخل سنگر را هم مین گذاری کرده بودند و هم تله گذاری.

بعضی از بچه ها داخل سنگر شهید شدند. به همین دلیل دیگر اجازه نمی دادند وارد سنگرها بشویم. تقریباً ساعت 3 نیمه شب شده بود، نزدیک نماز صبح که یک عراقی از توی سنگر بیرون آمد و خودش را مسلمان معرفی کرد. یعنی من مسلمان هستم و خمینی را می شناسم. بچه ها گفتند با این اسیر عراقی چکار کنیم. چون در آن موقعیت اسیر داشتن بسیار سخت و دست و پا گیر بود. تصمیم گرفتیم آزادش کنیم تا برود. هر چقدر به او گفتیم برو، نمی رفت. از او پرسیدند چرا نمی روی؟ گفت اگر برم بعثی ها تیربارانم می کنند. بالاخره اسیر عراقی را نگه داشتیم. آن شب گذشت. خط کمین هم آرام شد و کم کم بچه های تخریب چی مین ها را خنثی کردند.